Op naar Nepal en voorbereiding van de trekking

19 nov. vertrokken we met de trein van Varanasi om 23.30u om smorgens rond 8.30u aan te komen in Gorakphur (een stadje dicht bij de Nepalese grens). We hadden first class tickets dus dachten we een aangenaam ritje te hebben en goed te kunnen slapen, maar zat dat eve tegen. De 2 Indiërs waar we de cabine mee moesten delen bleken schetende snurkende varkens te zijn waardoor we maar 3u konden slapen. Eens uit de trein namen we de bus naar Sunauli (dorp op de grens van India en Nepal) met vele andere toeristen waaronder 3 Koreanen. Deze jongens konden zichzelf niet zo goed helpen en besloten dan maar om te doen wat wij deden heel de weg richting ons hotel in Pokhara, Nepal. En die weg was lang! De busrit richting Sunauli was al geen pleziertje aangezien ik voor 3u met een halve bil zat en men benen naar alle kanten moest draaien zodat de bus voller en voller gepropt kon worden. Eens Sunauli bereikt regelden we ons visum dat net iets te lang duurde. De laatste goede bus vertrok om 13u waardoor je om 21u aan kan komen in Pokhara, maar natuurlijk misten we die op enkele minuten na. Op zoek naar een andere oplossing dus maar. Deze vonden we een dorp verder waar de Koreanen ons ook weer volgde. We vonden een bus die in een dorp halverwege tussen Sunauli en Pokhara stopte, maar daar konden we zeker een bus naar Pokhara nemen. Om 18u kwamen we aan in het dorp waar we snel een andere bus regelden naar Pokhara. We waren beide al opgelucht dat we er wel zouden geraken, totdat de bus vertrok. De bus puilde uit en tot de laatste moment propten mensen zich op de bus waar wij geen zitplaatsen in hadden. Gewrongen in bochten, soms met het hoofd onder een hoek van 90 graden door de lage plafond, zoekend naar een houvast reden we over de slingerachtige en hobbelige bergwegen. Het was tot nu toe de langste 4u van men leven. Om 23.30 kwamen we aan in Pokhara en moesten we een taxi nemen naar ons hotel met de 3 Koreanen natuurlijk. De taxi bleek dan ook nog eens de kleinste die er was (maruti suzuki) waardoor ik vooraan zat met Michelle op men schoot dubbelgevouwen en de 3 Koreanen op de achterbank met al het gerief. Om 24u kwamen we dan toch aan en besloten we maar direct onder de dekens te kruipen.
21 november bereide we ons voor op een trekking door de himalaya. De trek noemt Annapurna circuit en is een klassieker onder de trekkings in Nepal. De trek kan tot 20 dagen duren, maar je kan het evengoed korter maken of langer.
Voor zulke trekkings moet je steeds een vergunning hebben (ACAP) en geregistreerd staan in de trekkerslijst (TIMS). Deze 2 zaken konden we inorde brengen in het toeristisch bureau en waren na een 40 min. al inorde. Vervolgens kwam het onderwerp trekkerskleding aan te pas. Wat vooral het probleem ging zijn voor ons was de kou, daarom moesten we op zoek naar een dikke jas. Overal in Pokhara zijn er kleine winkeltjes volgepropt met trekkersgerief waar we zijn gaan zoeken en bieden. De laagste prijs die we kregen was 13000 rps. wat neerkomt op een €95. Daarvoor kregen we 2 dikke winterjassen en een thermische broek en T-shirt voor Michelle. Voor de rest hadden we zelf de nodige kleding bij.
Aangezien het eten duurder wordt naarmate hoe hoger je gaat hebben we zelf maar wat snoep en snoeprepen gekocht voor de trek.
Ook waterbehandeling is een belangrijk punt en gezondheid. Daarvoor zijn we naar een lokale apotheek gegaan om iodine druppels te kopen om het water te desinfecteren, ontstekingsremmers voor moest Michelle last krijgen van haar schouders, zuigtabletjes voor de keelpijn en vitaminen voor op te lossen in water om de vieze chloorsmaak van de iodine weg te werken.
Dan reste enkel nog een busticket regelen naar het startpunt van de trek aan het toeristisch busstation en het pakken van onze rugzak.
We besloten maar 1 grote rugzak en 1 dagrugzakje mee te nemen aangezien we gratis ons gerief mochten achterlaten in ons hotel voor 20 dagen. Dit bespaarde ons een hoop onnodig gesleur. We legden al ons gerief dat we nodig hadden nog eens open om te controleren om vervolgens in mijn rugzak te proppen. Michelle zou dan het dagrugzakje dragen met het snoep, de tablet, e-reader, reisgids, haar jas, handschoenen en 2 flessen water van 1 liter.
Savonds zijn we dan maar op tijd in bed gekropen aangezien we om 6.30u met de bus vertrokken.