Eilandroutine

Een maand leven we nu al op ons idyllisch eilandje en dat zijn we bijlange nog niet beu. Onlangs verhuisden we van ons typisch Indonesisch huisje naar een kleiner maar wel luxueuzer huisje met fornuis, ijskast, bed met muskietennet en als kers op de roomtaart een badkamer met zoutwaterdouche en een westerse toilet voorzien van een kontsproeier. Een upgrade die ons beide goed bevalt.
Hoe ziet onze dagelijkse routine er nu uit zullen sommige mensen zich wel afvragen? Awel, als ge efkes tijd hebt om te gaan zitte zal ik het u is uitlegge :)
Elke morgen rond 7u gaat bij ons de wekker die meestal nog eens gesnoozed word door Michelle die haar toch nog eens graag omdraaid ondanks het zonnetje volop schijnt. Eens we wakker zijn springen we in ons zwemgerief en maken we ons ontbijt dat meestal uit muesli, yoghurt en fruit bestaat. Vervolgens verplaatsen we ons dan naar het terras waar we alles opeten terwijl we genieten van het uitzicht. Ook het koffietje en sigaretje maken deel uit van het ontbijt natuurlijk. Dat laatste wordt steeds snel opgevolgd door een dringende toiletbezoek.
Eens de druk van de fles is vertrekken we tegen iets voor 8 naar het werk met onze fietsen. Dat ritje duurt een 3 minuten, wat een zaligheid zo dicht bij het werk wonen :). Er is overigens trouwens keer verkeersdrukte want de enige vervoersmiddelen hier zijn fietsen en pittoreske paardenkarren, zalig!
Als we in de duikshop aankomen beginnen we met het opzetten van het duikgerief van de klanten. Is er dan nog duikgerief over en is er nog plaats op de boot mogen we mee gaan duiken (en 9 kansen van de 10 kunnen we mee gaan duiken). Soms mogen we onder andere divemasters gaan duiken maar meestal assisteren we instructeurs. Bij dat assisteren leren we dan zelf nog wat bij door de instructeurs te helpen problemen op te lossen, de duikers op hun gemak te stellen in geval ze wat zenuwachtig zijn en ook zoeken we mee naar interessant onderwaterleven.
De 2 boten die de duikshop bezit varen 3 tot 4 maal per dag uit afhankelijk van hoe druk het is en ik kan je zeggen dat het nu (in hoogseizoen) behoorlijk druk is. Volgepakte boten waarbij alle staf zen beentje bijdraagt om alles in toom te houden. Daarbovenop is het dan nog eens ramadan waardoor we het werk dat de lokale staf normaal doet nog eens op onze schouders krijgen. Letterlijk op onze schouders aangezien al het versleuren van duikgerief nu deel uitmaakt van onze job gedurende een maand. Wetende dat elk duiksysteem om en bij de 15 tot 20kg weegt is dat een serieuze dagelijkse workout. Maar we hebben niet te klagen aangezien we dat maar 1 maand moeten doen om het leven van de lokale staf wat draaglijker te maken gedurende ramadan. Het zijn allemaal toffe mannen die ook steeds klaarstaan om ons te helpen moesten er problemen zijn. En ze apprecieren het ook gewoon heel erg dat we dat doen.
Natuurlijk is dit alles niet het enige wat we doen tijdens onze divemaster cursus. Er is een lijst van oefeningen die me moeten volbrengen eer we ons certificaat verkrijgen. In deze lijst zitten zaken zoals zwemtesten, een map maken van een duikplaats, een emergency action plan maken voor moest er zich eens een ongelukkig ongeval voorkomen, het leiden van duiken en briefings, examens afleggen die te maken hebben met duiken (van fysica tot hoe je legaal kan werken als divemaster), enz...
Daar zijn we nu al 5 weken mee bezig en er zullen er ook nog wat volgen :). 1 van de oefeningen die we al gedaan hebben is de stresstest. Bij deze test ga je per 2 in complete duikuitrusting geknield op de bodem van het zwembad zitten geassisteerd door een instructeur. Vervolgens is het de bedoeling dat de 2 personen al hun duikgerief wisselen, maar niet zomaar. De instructeur is er niet bij om het je simpel te maken, integendeel. Gedurende de hele oefening mag je met 2 maar van 1 regulator ademen en saboteert de instructeur vanalles. Dit doet hij door je masker af te pakken, je tank los te maken, in grote hoeveelheden bellen te blazen in je gezicht zonder dat je je masker ophebt zodat er water in je neus terechtkomt enzovoort. Met andere woorden doet hij er alles aan om het zo moeilijk mogelijk te maken. Moest je nu toch door te grote stress die resulteert in paniek of het inademen van wat water naar het oppervlak zwemmen, dan moet je terug helemaal opnieuw beginnen. Dit is bijvoorbeeld voorgekomen bij Michelle die niet genoeg lucht meer had en daarbij een beetje water inademde. Deze test wordt gedaan om te zien of je in stressvolle situaties nog helder kan nadenken en reageren. Ik vond het zelf wel een leuke uitdaging eigenlijk, maar Michelle wou het toch maar geen 2de keer doen :).
Als we uiteindelijk slagen voor alles volgt er nog 1 laatste opdracht, de snorkeltest. Een traditie die al heel lang meegaat in de duikwereld en ook geen al te propere. Het gaat als volgt: de gene die de test moet ondergaan wordt verkleed in iets waar de rest van de duikshop het in is overeengekomen. Dit kan simpelweg gaan van een schaar, steen en papier tot superhelden zoals enkele voorgangers eruitzagen. Vervolgens zet diegene die de test moet ondergaan een duikmasker op met snorkel in de mond waarbij een mengeling van vanalles (bier, chili, eieren, vodka,...) door een trechter in de snorkel wordt gegoten. Als de persoon dit alles heeft opgedronken is hij of zij geslaagd voor de divemaster cursus. De rest van de avond en nacht wordt er natuurlijk nog uitbundig gevierd. Dit alles moet voor ons natuurlijk nog wel even wachten.
Buiten het volbrengen van onze taken van de cursus en het duiken zijn er natuurlijk nog een aantal dingen die we doen. Voor Michelle is dat bijvoorbeeld inkopen gaan doen in een lokale winkel om vervolgens te kunnen koken. De winkel ziet er niet uit maar dat is juist het plezante eraan! Gedroogde vis, overal vliegen, fruit en groenten die hun beste tijd al gepasseerd zijn, koeltogen waar vlees in plastiek zakken is ingevroren,.... Eens Michelle al haar producten heeft, fietsen we naar huis en begint ze te koken. Van belgische bloemkool met worst en patattenpuree tot pastaslaatjes. We hebben samen zelfs eens chocomouse gemaakt, maar dat opkloppen van eiwit en slagroom zonder mixer sloeg toch wat tegen. Dat was dan ook te zien aan het eindresultaat, de bovenste laag was mouse en de onderste saus. Jaja ze heeft haar al kunnen laten gaan hier en daar is ze ook super blij mee. Natuurlijk koken we niet elke avond. Regelmatig gaan we ook wel uiteten met een hoop vrienden van de duikshop waarna een pintje en soms een danske volgt bij wat livemuziek. Soms speelt ook Matt (een mede DMT'er of dive master trainee) die in zijn thuisland, Engeland, Singer/songwriter is of Nick (een instructeur) een paar nummertjes. Ik kan u zeggen, dat maakt het eilandleven hier echt mooi! Af en toe gebeurd het natuurlijk wel eens dat er te diep in het glas word gekeken waardoor er de volgende dag op het werk wat harder gezweet wordt als normaal :). Michelle daarentegen zorgt er gewoonweg voor dat ze de dag erop niet meer moet gaan werken door zat te vallen van haar fiets na een feestje, en niet zomaar vallen. Zonder handen recht op het gezicht, gelukkig heeft ze er niet meer dan een dikke bovenlip en wat schaafwonden op haar kin en lip aan overgehouden. Rond 1.30u kwam ze dan al wenend binnen waarna ik haar wonden heb verzorgd en haar kleren al in een sopje heb gelegd. Ondertussen zijn die wonden al goed genezen en is er niet meer veel van te merken.
Drinken en feesten is niet het enige wat we hier 's avonds doen natuurlijk, zo hielden we onlangs een disney movienight. The lion king en de zeemeermin werd er gekeken door de hele manta dive crew in een strandbar. Een plaat, projector en goed wat ligzakken is het enige wat er dan nodig is.
De sfeer, de mensen en het duiken zijn de redenen waarom we hier zijn blijven plakken. Jaja, we hebben het hier echt wel gevonden!