Op naar de beesten

Tot 7 december verbleven we nog in Pokhara om terug op krachten te komen en wat aan te dikken. Er zijn daar namelijk veel goede restaurantjes om eens te gaan smullen, maar wat mij het meest gesmaakt heeft is nog eens een goei smoske, ho zaaalig! Het was natuurlijk geen smoske zoals in België maar het kwam toch in de buurt en het smaakte zo goe. Verder lieten we onze kleren nog eens goed wassen voor we vertrokken naar Sauraha, een dorp gelegen aan het bekende Chitwan national park. Chitwan is bekend om zijn neushoorns, bengaalse tijgers, sloth bears en olifanten die wij allemaal hoopten te zien. Dit deden we dan niet op een jeep gewoonweg door de slechte ervaring ermee in Sri Lanka. De dieren apprecieren het gewoon niet dat er dagelijks tientallen jeeps zo dicht mogelijk willen komen voor een paar mooie foto's te trekken. Een andere mogelijkheid was dan een tripje op de olifant door de jungle, maar ook dit deden we niet. We weten namelijk al goed dat olifanten hier slecht behandeld worden, zo worden ze met stokken met een haak aan geslagen om ze aan te leren en soms zelfs vol gespoten met verdovende middelen om ze in toom te houden. De enigste oplossing die dan overbleef was een wandelsafari met 2 gidsen. Smorgens rond 7.30u staken we de rivier samen over om in het park te raken en onze zoektocht naar wilde dieren te beginnen. Al snel zag je vanalle sporen van dieren zoals haarballen en voetsporen van tijgers, voetsporen en uitwerpselen van neushoorns,... wat ons al snel in spanning bracht en terecht. Even later vonden we een plek waar veeeel hertensporen waren en ook tijgersporen. We hoorden op die moment vanalles ritselen tussen de struiken waardoor men hart tekeerging. Ik dacht direct aan de mogelijkheid dat het een tijger zou zijn, maar dat was het spijtig genoeg niet. Het bleken herten te zijn die ons al lang in het oog hadden en op afstand probeerden te blijven. Dat was natuurlijk ook al heel mooi om te zien, maar ze zijn zo snel en schuw dat ik ze niet kon vastleggen. Daarom liepen we maar verder door de bossen waar we ook veel putten zagen die gegraven zijn door sloth bears voor het zoeken naar mieren en dergelijke, maar ook daar hadden we geen succes mee. Wel zagen we onderweg ook veel vogels in alle kleuren en formaten met elk hun eigen zang, echt fantastisch om dan even stil te staan en enkel hun gefluit te horen. We kwamen uiteindelijk terug voetsporen tegen van tijgers die we volgden in de hoop er 1 te kunnen zien, maar die kwamen telkens uit in het hooggras (3m en hoger) waar het nogal gevaarlijk is om zulke jagers te volgen zelfs met 2 gidsen en hun stokken :). Uiteindelijk deden we dat toch om aan een meer te raken waar we meer kans hadden om dieren te zien. Redelijk gevaarlijk als je denkt dat je een neushoorn, tijger of olifant zou tegenkomen. Olifanten en neushoorns zijn namelijk dieren waar je terecht schrik van mag hebben als je te dichtbij komt omdat ze niet bang zijn om uit te halen. onderweg hoorden we ineens toch 2 neushoorns aan weerszijde van ons op nog geen 5m. Allegeluk stonden we op een kleine zandberm waar we in stilte wachtte tot ze tevoorschijn zouden komen. Ze waren zo dichtbij dat je ze zelfs hoorde ademen maar toch konden we ze niet zien. We hoorden ze eerst eten en rondwandelen waarna ze uiteindelijk gingen liggen om een slaapje te doen denkik. 1u gewacht voor niets wat wel balen was. We liepen dus maar verder naar het meer waar we ons gelukkig mochten prijzen. Wat verder stond een neushoorn in het water te zoeken naar eten. Er bleek wel niet veel naar zijn zin want na enkele minuten verdween hij weer in het hoge gras. Omdat de zon al bijna onder was moesten we teruggaan naar het dorp waardoor we beiden wel een beetje teleurgesteld waren. Maar tegen alle verwachtingen in liepen we nog een neushoorn tegen het lijf die nog geen 20m verder stond. Die had ons natuurlijk al snel in de gaten en wanneer Michelle juist begon te filmen richte hij zijn hoofd naar ons en zijden de gidsen dat we vlug weg moesten. Allegeluk verloor hij toch zijn aandacht in ons en doolde hij verder weg in de bossen. Door deze laatste gebeurtenis was de dag toch nog een succes geworden en zelfs achteraf gedacht zou dat het sowieso geweest zijn. Het is een fantastisch gevoel om te weten dat je in het midden van de natuur tussen de wilde dieren hebt gewandeld, ik zou het zo nog eens willen doen!
De andere dagen spendeerden we door te voet en met de fiets de dorpen rond Sauraha liggen te gaan bezoeken. Echt mooi om de huisjes in de traditionele stijl (rieten huisjes ingesmeerd met leem) te zien tussen de knalgele mlsterdvelden. De mensen van die dorpen zijn ook ongelooflijk vriendelijk en zitten zoals steeds te werken voor hun huisje of in de velden. Plezant om ze ook te zien leven tussen hun dieren. De geitjes die zich tegoed doen aan een grote bussel bladeren, de kippen die vrij rondlopen op zoek naar eten maar ook steeds terugkomen, de buffels die vastgebonden naast hun huis aan het kauwen zijn op wat hooi en de honden die hun teretorium bewaken en desnoods een vechtpartijtje houden onder elkaar waarna ze bekogeld worden met een steen door een dorpeling. Het ziet er echt fantastisch uit.
Ook zijn we gaan kijken naar de trainingscentra van de olifanten die gebruikt worden voor de safaris op te doen en ik kon enkel vaststellen dat het zielig was om te zien. Ze worden namelijk de hele dag vastgemaakt met kettingen aan een paal en slechts enkele uren van de dag mogen ze rondlopen in de jungle, maar dan wel met hun trainers die niet zo zachthandig zijn. We hoorden ook van een Nederlandse vrouw die er al 5 jaar woont dat er toch licht is op het einde van de tunnel voor de olifanten. Er is namelijk een andere buitenlandse vrouw bezig met een nieuwe trainingsmethode, 1 zonder stokken. Het zou gaan om een soort beloningssysteem en de olifanten mogen vrij rondlopen. Dit zijn we 2 maal proberen te gaan bekijken maar het is niet gelukt. De eerste maal waren de olifanten op trot in de bossen en de 2de maal mochten we niet binnen omdat er teveel toeristen waren wat wel zo was.
De Nederlandse vrouw wist ons nog iets opmerkelijks te zegeen, namelijk dat de olifanten die voor de safaris gebruikt worden uit India worden geïmporteerd maar meestal met een ziekte of een inwendig mankement. Zo zijn er namelijk wel wat olifanten bij die tuberculose hebben welke niet wordt behandeld omdat het te duur is, maar het ergste is dat deze een zulke vorm kan gaan aannemen dat deze overdraagbaar is naar de mens. Wetende dat elke dag van 10.30u tot 12u de attractie plaatsvind waarbij tientallen toeristen baden met de olifanten is dat niet echt te verantwoorden. Zo zou namelijk de tbc bacterie vooral in de slurf van de olifant zitten waarmee hij telkens water moet opslurpen om vervolgens over de toeristen te spuiten die op hun rug zitten. Een beetje schokkend om zo'n nieuws te moeten horen eigenlijk, iets wat je totaal niet verwacht.
11 december vertrokken we dan met de bus naar Kathmandu om wat cultuur op te snuiven in het dorp Bhaktapur, een world herritage site.