India part 4
15 oktober 2013 - Canacona, India
Op 8 oktober kwamen we vroeg in de morgen aan in Hospet, waarna we direct een rickshaw namen naar onze slaapplaats in Hampi. Daar hebben we eerst een beetje bijgeslapen. Vervolgens moesten we ons gaan aanmelden bij de politie aangezien er nogal wat mensen zijn verdwaald geraakt in de natuur rond Hampi. Dus dat was de normaalste gang van zaken daar. Gelukkig hebben wij dat niet ondervonden.
Direct na het aanmelden trokken we direkt op verkenning. We keken de ogen uit ons hoofd, zo mooi is het daar. De tientallen ruïnes gecombineerd met het water, rotsblok- en groen- landschap. Echt waar magnefiek. Het is het mooiste landschap dat we tot nu toe in India zagen. Enkel liggen de ruïnes er zover uit elkaar dat we dag nadien een fiets huurde om de andere ruïnes te kunnen gaan bezichtigen. We zijn zelfs de rivier overgestoken op een lokaal ferrytje tesamen met 6 moto's en nog wat voetgangers. Een wonder dat het bootje niet zonk!!! Aan de andere kant van de rivier was het zelfs nog mooiere natuur. Maarja een dag heeft maar 24u en het licht raakte op dus vertrokken we maar huiswaarts. 's avonds hadden we een gezellig etentje met 4 andere reizigers van in de geusthouse in mango tree restaurant. We hadden er leuke gesprekken over reizen, de gang van zaken in India en de wereld, toekomstplannen, .... Het zijn 1 voor1 intressante mensen en dat maakte een leuke avond. Ook kregen we wat intressante tips om te doen in India.
De volgende dag staken we de rivier terug over en huurde er een brommertje voor een appel en een ei. We bezochten eerst de hanuman tempel waarbij we eerst 576 trappenmoesten opgaan. Weeral kregen we een mooi uitzicht en overzicht van Hampi en omstreken.
Nu een beetje uitleg: In het Hindoe geloof bestaan er vele goden waarvan Hanuman er 1 is. Het is een aap-god. En de lokale mensen vertellen hier een oud verhaal dat hij de rotsblokken gestapeld heeft tot het landschap dat nu is. En idd het lijkt precies of het landschap zo gevormd is dat de rotsen uit de hemel zijn gevallen.
Nadien reden we rond langs de rijstvelden, de bloemen, de spelende kinderen, ... en bezochten we het meer. Daar stak Michelle haar voeten even in het water om wat af te koelen.
Eens terug in de guesthouse, boekten we een treinticket naar Goa. Daarvoor moesten we de dag erop om 6.30u op de trein zitten. Allechance hadden we een sleeperclass ticket gekocht en konden we het grootste deel van de rit onze roes uitslapen. Toen we aankwamen in Madgaon brachten we 1 nacht door in Benaulim 10km verder.
De dag nadien vertrokken we smorgens met de bus naar Palolem in het zuiden van Goa waar er zogezegd minder toeristen zijn. Niets is minder waar natuurlijk.
Na een plons in de zee en een verkenning van het strand en dorp, maakten we een afspraak om te gaan canyonningen de volgende dag. Het bedrijfje Goa jungle adventure wordt gerund door 2 fransmannen, Manu en Ludo. Alletwee aangename mannen. Manu, de oprichter van het bedrijf, die al 20 jaar over en weer vliegd tussen zijn bedrijfjes in frankrijk en india en getrouwd is met een Indische vrouw, vertelde ons dat hij al veel gemolesteerd en bedreigd is voor zijn leven door jaloeze locals. Ook vele andere buitenlanders hebben ditzelfde al meegemaakt. Hij heeft er al heel wat zien komen en gaan, maar hij is van plan om te blijven.
Heel de nacht heeft Michelle wakker gelegen door haar buikkrampen. Daardoor kon enkel Wouter de volgende dag gaan dachten we. smorgens was Wouter enkel vertrokken naar het afgesproken punt om te ontbijten en te briefen. Plots verscheen Michelle toch. Ze had een buscopan en imodium genomen en was terug inorde voor de rest van de dag. Na de briefing trokken we eropuit met de scooters. Na 1,5u te hebben gereden langs snelweg, kleinere slingerbaantjes in goede en slechte staat alsook weg met losse stenen tussen de bergen kwamen we aan op de bestemming. De uitzichten van tijdens de rit waren weeral de moeite waard.
Het lijkt alsof ik elk reisverhaal 1 of 2 keer zulke opmerkingen moet maken over de omgeving en andere zaken, maar het is ook gwn zo mmoi op sommige plekken waar we geweest zijn :).
Nadatwe ons pak hadden aangetrokken en onze benen hadden ingesmeerd met tabacpasta tegen de bloedzuigers begon de afdaling naar de rivier. Na enkel minuten moesten we de bloedzuigers van onze schoenen, sokken en benen halen. Het krioelde ervan. Maar het is enkel en alleen ambetant want ziekten brengen bloedzuigers niet over, dewond blijft enkel veel langer bloeden door de bloedverdunnende stof die ze inbrengen. Na 15 min. kon de canyonning beginnen. Het was echt super plezant om te rapellen van de rotsen die super glad waren door de regen van moeson die ook die dag goed zen gangetje ging. De hoogste afdaling was 23m waarbij je moest beginnen met je te laten vallen en te slingeren vooraleer je kon beginnen afdalen. Spannend en echt plezant!!! Ook mochten we van de rotsen springen in kleine diepe poeltjes gedurende de afdaling. De hoogste waar Wouter is afgesprongen was 12 meter en dat deed hij zonder enige twijfel :).
Na 3u te hebben afgedaald in de kloof begon de tocht terug naar de brommers. Eens aangekomen verwijderden we de bloedzuigers en sprongen we terug op de brommer naar de slaapplaats.
Tevergeefs was Michelle toch nog niet genezen en heeft ze de hele dag nadien last gehad van haar buik en maag. Rusten dus maar!
Direct na het aanmelden trokken we direkt op verkenning. We keken de ogen uit ons hoofd, zo mooi is het daar. De tientallen ruïnes gecombineerd met het water, rotsblok- en groen- landschap. Echt waar magnefiek. Het is het mooiste landschap dat we tot nu toe in India zagen. Enkel liggen de ruïnes er zover uit elkaar dat we dag nadien een fiets huurde om de andere ruïnes te kunnen gaan bezichtigen. We zijn zelfs de rivier overgestoken op een lokaal ferrytje tesamen met 6 moto's en nog wat voetgangers. Een wonder dat het bootje niet zonk!!! Aan de andere kant van de rivier was het zelfs nog mooiere natuur. Maarja een dag heeft maar 24u en het licht raakte op dus vertrokken we maar huiswaarts. 's avonds hadden we een gezellig etentje met 4 andere reizigers van in de geusthouse in mango tree restaurant. We hadden er leuke gesprekken over reizen, de gang van zaken in India en de wereld, toekomstplannen, .... Het zijn 1 voor1 intressante mensen en dat maakte een leuke avond. Ook kregen we wat intressante tips om te doen in India.
De volgende dag staken we de rivier terug over en huurde er een brommertje voor een appel en een ei. We bezochten eerst de hanuman tempel waarbij we eerst 576 trappenmoesten opgaan. Weeral kregen we een mooi uitzicht en overzicht van Hampi en omstreken.
Nu een beetje uitleg: In het Hindoe geloof bestaan er vele goden waarvan Hanuman er 1 is. Het is een aap-god. En de lokale mensen vertellen hier een oud verhaal dat hij de rotsblokken gestapeld heeft tot het landschap dat nu is. En idd het lijkt precies of het landschap zo gevormd is dat de rotsen uit de hemel zijn gevallen.
Nadien reden we rond langs de rijstvelden, de bloemen, de spelende kinderen, ... en bezochten we het meer. Daar stak Michelle haar voeten even in het water om wat af te koelen.
Eens terug in de guesthouse, boekten we een treinticket naar Goa. Daarvoor moesten we de dag erop om 6.30u op de trein zitten. Allechance hadden we een sleeperclass ticket gekocht en konden we het grootste deel van de rit onze roes uitslapen. Toen we aankwamen in Madgaon brachten we 1 nacht door in Benaulim 10km verder.
De dag nadien vertrokken we smorgens met de bus naar Palolem in het zuiden van Goa waar er zogezegd minder toeristen zijn. Niets is minder waar natuurlijk.
Na een plons in de zee en een verkenning van het strand en dorp, maakten we een afspraak om te gaan canyonningen de volgende dag. Het bedrijfje Goa jungle adventure wordt gerund door 2 fransmannen, Manu en Ludo. Alletwee aangename mannen. Manu, de oprichter van het bedrijf, die al 20 jaar over en weer vliegd tussen zijn bedrijfjes in frankrijk en india en getrouwd is met een Indische vrouw, vertelde ons dat hij al veel gemolesteerd en bedreigd is voor zijn leven door jaloeze locals. Ook vele andere buitenlanders hebben ditzelfde al meegemaakt. Hij heeft er al heel wat zien komen en gaan, maar hij is van plan om te blijven.
Heel de nacht heeft Michelle wakker gelegen door haar buikkrampen. Daardoor kon enkel Wouter de volgende dag gaan dachten we. smorgens was Wouter enkel vertrokken naar het afgesproken punt om te ontbijten en te briefen. Plots verscheen Michelle toch. Ze had een buscopan en imodium genomen en was terug inorde voor de rest van de dag. Na de briefing trokken we eropuit met de scooters. Na 1,5u te hebben gereden langs snelweg, kleinere slingerbaantjes in goede en slechte staat alsook weg met losse stenen tussen de bergen kwamen we aan op de bestemming. De uitzichten van tijdens de rit waren weeral de moeite waard.
Het lijkt alsof ik elk reisverhaal 1 of 2 keer zulke opmerkingen moet maken over de omgeving en andere zaken, maar het is ook gwn zo mmoi op sommige plekken waar we geweest zijn :).
Nadatwe ons pak hadden aangetrokken en onze benen hadden ingesmeerd met tabacpasta tegen de bloedzuigers begon de afdaling naar de rivier. Na enkel minuten moesten we de bloedzuigers van onze schoenen, sokken en benen halen. Het krioelde ervan. Maar het is enkel en alleen ambetant want ziekten brengen bloedzuigers niet over, dewond blijft enkel veel langer bloeden door de bloedverdunnende stof die ze inbrengen. Na 15 min. kon de canyonning beginnen. Het was echt super plezant om te rapellen van de rotsen die super glad waren door de regen van moeson die ook die dag goed zen gangetje ging. De hoogste afdaling was 23m waarbij je moest beginnen met je te laten vallen en te slingeren vooraleer je kon beginnen afdalen. Spannend en echt plezant!!! Ook mochten we van de rotsen springen in kleine diepe poeltjes gedurende de afdaling. De hoogste waar Wouter is afgesprongen was 12 meter en dat deed hij zonder enige twijfel :).
Na 3u te hebben afgedaald in de kloof begon de tocht terug naar de brommers. Eens aangekomen verwijderden we de bloedzuigers en sprongen we terug op de brommer naar de slaapplaats.
Tevergeefs was Michelle toch nog niet genezen en heeft ze de hele dag nadien last gehad van haar buik en maag. Rusten dus maar!
Ja michke da maagske van U is precies niet gewoon om exotisch te feesten hé,ge gaat nog terugkomen graatmager,algoe dat ge wat reserve had aangelegd,dat had ik natuurlijk niet door ;/)Zeg jullie hadden wel wat verse thee met die schoenen kunnen mee verzenden ze,maar mss zou die dan wel een vreemd smaakske hebben gehad ;/)))groentekes van uit regenlandje!
ongeloofelijk wat jullie al hebben gezien en meegemaakt en je bent nog maar een maandje weg ,ge moet niet vragen wat er allemaal nog sta te gebeuren ik zou zeggen genieten maar en wees voorzichtig hee en blijf de weers omstandigheden altijd een beentje voor XXX van ons 3tjes rob axelle en ikke
nie aan mij besteed,ik zit hier veilig op mijn stoeleke,in Kontich
vele groetjes
Pros
Echt straf hoeveel jullie al gedaan hebben in zo'n korte tijd, blijven jullie nog lang in India ?
Hier gaat alles z'n gewone gangetje, morgenavond gaan Tanja, Magali en ik iets eten en drinken in Brussel, we zullen op jou klinken !!
Ja die bloedzuigers daar went ge wel aan ze, en ze zijn kleiner als in europa, als ze nog maar juist op u zitten :p.
We hebben een visum voor 3 maanden in india, dus hebben nu nog 2 maanden. Maar plannen eigenlijk niks op voorhand, dus zou kunnen dat we iets vroeger richting vietnam vertrekken.
Maar kheb gezien dat jullie ook ni stil hebben gezeten! Waar zijn jullie nog geweest? Als jullie binnenkorg nog is met tanja afspreken moet ze skype nog maar is ff proberen ;).
Dikke kus!
Geniet van jullie herfstvakantie eh mannekes! Xxx
Het is hier SUPER, ik ben nog niet klaar om naar huis te komen hoor. Er is nog veel te ontdekken in de wereld ;). Maar ik denk wel vaak aan jullie hoor. Hopelijk kunnen jullie wat met mij meereizen door deze foto's he!
verder goed groetjes pros....