India part 7

Op 7 november kwamen we om 11u aan in Jodhpur en kropen we direct in ons bedje in een guesthouse aan de voet van het fort waarrond de stad is gebouwd. Ons ontbijt was met een zicht over de hele stad die stilaan door de ochtendmist bovenkwam. Johdpur wordt ook wel de blauwe stad genoemd aangezien vele huisje, vooral juist rond het fort, blauw zijn geschilderd. Hoe hoger je dan in het fort gaat hoe blauwer de stad lijkt. In het museum van het fort zelf zijn we niet gegaan aangezien we ondertussen al wel wat forten gezien hebben en deze nogal wat koste. Daarom zijn we dan maar wat rond het fort gaan wandelen over de afgebroken muren waar geen toeristen zaten ondanks het er zo mooi was.
Savonds liet Michelle een henna tatoo zetten die je normaal eerst 2u moet laten drogen. Ipv dat ze dan een boekje las ofzo ging ze spelletjes spelen met de kindjes op de straat. Wel leuk om ze samen bezig te zien. Ze kan zo goed met kinderen om en is er steeds graag mee bezig, een juf in hart en nieren :).
De volgende dag zijn we naar een lokale markt gegaan die zich rond de kloktoren bevindt en een uitzicht heeft op het fort. Daar werd natuurlijk weer alles verkocht wat je je maar kon inbeelden, maar vooral textiel met een vaste prijs opgelegd door de overheid. Dat kom je niet vaak tegen aangezien je in heel India zowat over alles kan sjaggeren.
Smiddags vertrokken we dan richting Pushkar waar een festival bezig was, de camel fair. Savonds kwamen we aan in onze guesthouse die we allegeluk hadden geboekt. Van elke vierkante meter hadden hadden ze wel een slaapplaats gemaakt. Van het daktuintje tot de eetplaats stonden bedden en lagen matrassen op de grond door het velevolk dat de camel fair aantrok. Zo lagen wij in een kamer naast het daktuintje met zen 9. Zo leer je wel mensen kennen natuurlijk :). Zo hebben we Robert van England en Elena van Zwitserland leren kennen waar we de komende dagen mee optrokken. De camel fair had vele activiteiten verspreid over 7 dagen waar wij 3 dagen hebben van meegemaakt. Oorspronkelijk is de camel fair geen festival maar een samenkomst van handelaars van kamelen en paarden. Deze komen met hopen naast de stad tenten opzetten en hun dieren verhandelen. Ook pelgrims van over heel India komen dan samen om te baden in het heilige meer, waar Pushkar is rond gebouwd, op de laatste dag van het festival. Daarrond zijn dan vele andere activiteiten gemaakt en is het festival van grond gegaan.
De eerste da zijn we de camping van de handelaars gaan bezoeken. De dieren stonden met hun voor en achterpoten vast terwijl ze probeerden te eten van wat hooi waar ze maar net aankonden. Wel allemaal mooie en goed verzorgde dieren. Ook kon je overal een kameeltaxi of kameelrit krijgen, maarja we weten nu al dat dat niet zo comfortabel is dus deden we alles maar te voet. Eens door de camping gewandeld kwamen we aan het meer waar we een bloemetje toegestopt kregen in 1 van de drukke straatjes. Vervolgens werden we dan naar een ghat (badplaats) geleid waar een mantra werd gezegd die we moesten nazeggen om ons en onze familie geluk toe te brengen. Daarna mochten we de bloem in het water gooien en vroegen ze hoeveel geld je wou geven voor elk familielid. Ze begonnen met of ik 100 of 500 rupees per lid wou doneren, daar werd ik niet goed van en bood ze 30 rupees aan waar ze kwaad om werden. Het is hier geen plaats voor grapjes zeiden ze waarop ik aantwoorde dat een geloof niet mag uitbuiten en dat een gift hoe groot ook met liefde moet geaccepteerd worden, maar dat hielp er niet aan. Ik gaf ze 30 rupees en vertrok dan maar met een gevoel van afschuw voor het geloof. Dat mensen nog steeds geld afgetroggeld wordt om een geloof dacht ik eerst. Maarja dat zal niet de hoofdzaak geweest zijn aangezien de toeristen steeds worden bezien als een wandelende geldzak die gemakkelijker int zak gezet kunnen worden en dat was in ons geval wel zo. Zo zie je maar dat je steeds op je hoede moet zijn en wat er gebeurd als je even de aandacht verliest.
De volgende dag zijn we een tempel gaan bezoeken op een klein bergje met een uitzicht over Pushkar.Daar hebben we dan een klein gesprekje gemaakt met 2 pelgrims zover het kon met de taalbarriere. Niets speciaal maar wel leuk. Ook nam Robert en ik deel aan een honkelwedstrijd wat naar het schijnt een traditionele sport is daar. Bewonderingswaardig werd ik derde van de 20 deelnemers. Daar kreeg ik dan een trofee en certificaat voor, grappig. Savonds sloten we de dag af met een Israelisch dinner op aanraden van en met Robert en Elena. Super lekker, ik had het nog nooit gegeten maar ga het zeker nog doen.
12 november zagen we een kamelendans en verkleed competitie. Dat is nog eens wat anders om die grote slome kamelen in beweging te zien, maar wel een beetje zielig. Ingepakt met gekleurde stoffen moesten ze tegen hun goesting staan bewegen tussen massas mensen en luide muziek. Vervolgens zijn Michelle en ik dan maar naar een andere tempel gewandeld onder ons op een hogere berg. Dat was een nog mooier en beter zicht over Pushkar en omstreken dan vanaf de andere tempel. Na even genieten daalden we dan terug af om te gaan kijken naar de zonsondergang aan het heilige meer. Juist op tijd, we zagen nog de laatste minuten voor de zon onder was. Hier in India zijn de zonsondergangen steeds zo mooi omdat er dan een paars en oranje tot zelfs bijna een rode gloed in de lucht hangt.
Savonds vertrokken we dan met de bus richting Delhi waar we smorgens om 6u aankwamen. We waren er niet om iets te gaan bezichtigen maar om onze visa van Vietnam inorde te brengen die we uiteindelijk online hebben inorde gebracht. Dat maakte Delhi dus overbodig en heeft ons nog veel geld gekost aangezien we daar gechanteerd zijn. Het is als volgt gegaan: we hadden een duur treinticket gekocht aangezien het de laatste zitjes waren en in een duurdere klasse voor de volgende dag om 6u smorgens. Om 5u stonden we dan buiten te wachten op een taxi waar we een afspraak mee hadden gemaakt de dag voorheen voor 200 rupees welke niet is komen opdagen. Daarom moesten we al een andere taxi vinden en deze koste 300 rupees. Eens aan het treinstation wou een man ons helpen en zij dat we naar het toeristisch bureau moesten omdat we een ticket hadden dat niet voor toeristen was. Daar zijden ze dan dat de trein is afgelast om technische redenen waardoor we een ander ticket moesten gaan halen in een travel agency en ons geld van de andere ticket moesten terugkrijgen. Daarvoor moesten we een taxi nemen die 400 rupees kostte. In de travel agency kregen we te horen dat alle andere treinen die die dag naar Agra reden volgeboekt waren en we geen geld van het ticket konden terugkrijgen bij hun, terug naar het station dus. Daar kregen we te horen van een helpende agent dat onze trein direct ging vertrekken. We liepen achter hem naar het perron waar we de trein voor onze neus zagen voorbijrijden. Ik ging bijna op men kniën van demotivatie en ongeloof, ook Michelle zag het even niet meer zitten. We gingen dan maar naar een andere agency waar we hoorde dat we geen geld terugkregen van de ticket aangezien we onze trein technisch gezien gemist hadden. Daar moest ik me even bij inhouden om niet kwaad te worden, maarja je weet dat hij gelijk heeft en die persoon er niets aan kan doen. De enige manier om in Agra te geraken was met een bus voor 3700 rupees wat super duur is, maar aangezien we er zo snel mogelijk weg wouwden wel deden. Dat was even een dipje in de reis, maar dan ben je toch blij om met zen 2en te zijn om elkaar er terug bovenop te praten. Een levensles van €50 waar we wat slimmer van zijn geworden.