Motorcycle diaries

20 december zijn we met de vlieger geland in Vietnam en namen we direct de bus naar Hanoi waar we tevens verbleven voor enkele dagen in een backpackers hostel.
Tijdens een wandeling door de stad kwamen we een overdekte markt tegen die meer op een shoppingcenter leek maar dan met kraampjes die op elk verdiep een ander goed verkopen. De kraampjes liepen verder tot rond het gebouw buiten waar we een shock opliepen op gastronomisch vlak. Van het vegeterische India en Nepal recht tussen de rasechte carnivoren in Vietnam. Er is hier niets wat ze niet eten: padden, schildpadden, honden, katten, slangen en noem maar op, alles gaat hier in de pan. Dat eten sloegen we toch maar even over, maar de lekkere noedels met kip of rund zijn verukkelijk net als de spring rolls en zovele andere dingen. We hebben op een paar dagen al volop gesmuld van de Vietnamese keuken zowel in een restaurant als op het straat, njam njam. Wat ons ook aangenaam verrast hier is hoe proper het hier niet is ondanks er nog veel afval op straat wordt gegooid. Zo lopen er de hele dag straatkuisers door de stad die de straten proper vegen en vuil komen ophalen, leuk om zo eens een propere stad te zien t.o.v. in India en Nepal.
Na wat praten met andere toeristen over Vietnam en het vervoer besloten we een moto te kopen aangezien ons dat meer vrijheid zou geven en niet veel zou schelen in prijs. We kochten een moto van iemand die juist van Ho Chi Min tot hier was gereden en kort nadien met het vliegtuig verder ging. Hij was er heel tevreden van geweest en dat werden wij kort nadien ook.
Op 22 december bonden we onze zakken met snelbinders vast op het draagrek en reden richting Sa Pa in het noorden waar we van hoorden dat het er net heeft gesneeuwd, spannend. Ik moest eerst terug even wennen aan het motorijden maar daar kreeg ik niet al teveel kans voor in het drukke Hanoi, waar de straten gevuld zijn met een zwerm van motorijders en auto's die geen verkeersregels kennen. Daarom is het dus belangrijk dat de remmen en zeker de claxon werkenwat gelukkig zo was. Eens uit de drukke stad en op de snelwegen begint er wel een verkeersregel en dat is die van de grootste heeft voorang. Zo vliegen camions, bussen en auto's zonder meer een straat uit waar je je maar moet aan aanpassen. Allegeluk had ik het verkeer snel door en na een dag konden we gerust op de baan rijden. De banen zijn over het algemeen wel goed of er wordt aan gewerkt en dat is alles behalve plezant om daar langs of door te rijden. De camions die de wegen versperren, overal putten of bulten, al het stof dat in de lucht hangt en in de ogen pikt en dan af en toe wat mensen die beter te voet kunnen gaan dan op een moto te gaan zitten en het verkeer verstoppen. Daarbovenop heb je dan nog eens de bussen die alles doen om een meter vooruit te geraken met het nodige geclaxoneer en geflash, regelrechte zotte! Regelmatig zie je dan ook politie staan langs de kant van de weg om controles uit te voeren waarbij wij steeds hopen dat ze ons niet aanhouden aangezien geen enkele toerist in Vietnam mag rijden op of in geen enkel voertuig, zelfs niet met een internationaal rijbewijs of vietnamees rijbewijs. Daarbij moeten wij dan nog rekening houden dat we geen papieren hebben van de moto aangezien de vorige eigenaar ze kwijtgespeeld was. Toch is dat normaal gezien geen probleem omdat politie geen toeristen tegenhoud en dat simpelweg gewoon door de taalbarrière, woohooo chanceke :)! Op de vele wegenwerken en het verkeer na zagen we ook veel natuur en cultuur natuurlijk. De houten huisjes, de mensen in traditionele kleren, de lokale keuken en de mooie uitzichten op een landschap dat totaal verschild van het gene wat we tot nu toe al gezien hadden. De kalkstenen bergen gecombineerd met de rijstvelden geeft een prachtig zicht terwijl je aan het rijden bent op de kronkelende wegen tussen de bergen, gewoonweg zalig. Nu snap ik de motorijders die reizen met de moto volledig (papa, Ira, meter en Johan ;)), het geeft echt een vogelvrij gevoel om zo streken te verkennen en te kunnen genieten wat je in een bus niet zou meemaken.
Na enkele dagen rijden kwamen we aan in het koude Sa Pa waar hopen sneeuw en sneeuwmannen langs de wegen lagen, maar gelukkig niet op de baan. We waren wel teleurgesteld toen we aankwapen en buiten dikke mist veel ontbossing zagen. We konden ons voorstellen dat het er in de zomer heel mooi uitzag maar daar zagen we niets van terug dus besloten we maar gewoon verder te rijden. We voelden de lucht zo warmer worden naarmate we verder bergaf reden waardoor we stilaan konden ontdooien. We konden eindelijk wat snelheid maken i.p.v. terug te moeten schakelen naar 2de of zelfs 1ste versnelling om de berg op te raken richting Sa Pa. Wel plezant als je dan een camion moet voorbij steken die ook alles aan het geven is om de berg op te raken, volop in toeren tegen 10km/u :).
Na Sa Pa reden we helemaal naar de oostkust richting Ha Long bay waar we nieuwjaar zouden vieren.
Op 28 december kwamen we aan in Ha long en de dag erop vertrokken we alweer aangezien het niet was wat we er ons bij voorstelden. We dachten goudgele stranden, palmbomen en een blauwe zee gevuld met bergen te zien. Na wat goed opzoekwerk van Michelle vonden we dat even verder wel op het eiland Cat Ba. De trip met de ferry naar Cat Ba alleen al was gewoonweg genieten en dan heb ik het nog niet over het eiland zelf gehad. We bleven tot 3 januari in een goed hotel voor een appel en een ei aangezien het hoogseizoen voorbij was. We hebben onze dagen gevuld met vanalles, zo zijn we gaan wandelen in een nationaal park, hebben we met de moto het eiland verkend, gewandeld op het eiland en zijn we gaan kayakken rond Cat Ba. Dat kayakken was zo plezant en genieten dat we het 2 dagen deden en daarbij was de temperatuur ook perfect. De zon, het blauwe water, de bergen en de strandjes die we zagen waren fenomenaal. Enkel hield Michelle wat zure schouders over van al het peddelen ondanks de pauzes die we namen op de strandjes. De 2de dag maakten we telkens een vuurtje om een koffie te maken of wat schelpen te bakken die we onderweg afgestoken hadden, daar kon Michelle wel van smullen. Het idee van de schelpen kregen we van de mensen die leven op zee tussen de bergen en hun brood verdienen met de vis- en schelpen- vangst. Zo zie je ze telkens met een klein bootje naar rotsen met veel schelpen gaan die ze vervolgens afsteken. Savonds keren ze dan terug naar hun houten huisje dat drijft op grote isomo blokken en dat streng wordt bewaakt door 1 of meerdere honden die heel hun leven vastzitten op 10 vierkante meter omdat ze niet kunnen zwemmen. Het heeft wel iets zo'n drijvend dorp, maar ik zou er niet kunnen wonen. Sommige dorpen hebben zelfs een drijvende supermarkt, best grappig!
Ook nieuwjaar vierden we op Cat Ba en dat deden we met een visbuffet van vanalle soorten schelpen, vis, inktvis en scampis. Dit werd dan nog aangevuld met noedels, groentjes, rijst, spring rolls,... en als dessert een lekkere slagroomtaart. Wij hebbe ons buikskes daar nog is goe volgegete, ni te doen :). Na de lekkere maal keken we naar verschillende kleine optredens van lokale mensen wat best wel grappig was om te zien. Tegen 22u waren de optredens gedaan en werd heel Cat Ba doodstil, er werd zelfs geen vuurwerk afgestoken. We hebben dus maar gezellig samen een filmpje gezien met een glaasje wijn en iets na oudjaar lagen we al te knorren, dat had ik niet zo in gedachte.
3 januari vertrokken we terug met de ferry naarhet vasteland om richting het zuiden te rijden.